Procesy narodowotwórcze w regionie zachodnioukraińskim jako przykład komunikacji międzyetnicznej na pograniczu Europy Środkowo-Wschodniej

Abstract

Zakończenie doby nowoczesnej i jej transformacja w czasy nowe charakteryzują się rozwojem nacjonalistycznych idei oraz potężnymi wybuchami nieufności wobec „obcych”, pozostaje świadectwem procesów homogenizacji etnicznej. Po pierwsze, w Galicji i Bukowinie et-nicznie niejednolita ludność, która z powodu upadku imperium Habs-burgów – państwa segmentarnego rodzaju z wielką etnopolityczną spuścizną – często zmieniając miejsce zamieszkania, stopniowo „prze-siewała się”, sortowała się, i wreszcie etnicznie „wyrównywała się” odpowiednio do nowych realiów politycznych i granic państwowych okresu międzywojennego, w pewnych okolicznościach zmiany prze-strzeni geopolitycznej według linii etnicznego rozgraniczenia i pragnie-nia tytułowych grup do dominacji, pobudzało proces migracji przedsta-wicieli tych narodów, które z wcześnie panujących przekształciły się na mniejszości narodowe. Po drugie, dzięki osobliwościom stosunków mię-dzyetnicznych w Galicji i Bukowinie odpowiednim orientacjom etnopo-litycznym ludność w okresie modernizacji imperium Habsburgów, a stąd – na postimperskiej przestrzeni –wykrystalizowała się etniczna struktura mentalitetów, których przedstwiciele ukształtowali mniej więcej spójną etnokulturę.